Una telefonata...

Als je in Italië iets gedaan wilt krijgen, kun je beter even bellen. Italianen houden van menselijk contact en een e-mail...? Daar is niets persoonlijks aan! Ik vind een e-mail echter efficiënter, dus meestal doe ik beide: eerst een e-mail, dan een telefoontje. Vandaag werd ik weer bevestigd in mijn stelling dat als je met Italianen werkt, het nuttig is om behalve de Italiaanse taal te beheersen, ook kennis te hebben van hun gebruiken. Dit is wat er vanochtend aan de telefoon gebeurde:
'Hebt u mijn e-mail ontvangen met het verzoek voor het drukken van visitekaartjes voor ons bedrijf?'
'Blijft u even aan de lijn, ik ga het controleren.' Er was dus nog niets gedaan met mijn e-mail.
....
'Pronto?'
'Sì...'
'Degene die hierover gaat is nu even niet op kantoor. Ik laat u terugbellen.'
Gelukkig werd ik al vrij snel teruggebeld:
'We hebben uw aanvraag ontvangen. We zullen de kaartjes voorbereiden en dan krijgt u vanmiddag de drukproef.'
'Fijn! Ja, want we hebben een nieuwe directeur en die heeft een visitekaartje nodig.'
'Certo, natuurlijk! In dat geval zal ik het meteen in orde maken.'
Nog geen kwartier later had ik de drukproef in mijn mailbox. Want ook dat is Italië: zodra het om de nieuwe direttore gaat, dan krijgt de opdracht voorrang. Daar zijn ze in Nederland niet zo snel van onder de indruk, maar de Italianen zijn daar gevoelig voor.

Taal hangt niet alleen samen met woorden, maar ook met gebruiken. Wat zeg je wel en wat zeg je niet? Hoe, wanneer, waar en in welke vorm? Leer de taal, maar leer dus ook de cultuur. Dan gaan er nog meer en nog sneller deuren voor je open!

Genova, een verrassing...

Op 10 augustus 2007 schreef ik op mijn oude weblog het volgende:

 

-----

Eindelijk ben ik daar dan… in Genova (Genua), of zoals ze hier in oud dialect zeggen: Zena. Deze havenstad stond al geruime tijd op mijn lijst van te bezichtigen plekken in Italia. Er was geen specifieke reden voor deze aantrekkingskracht... Ze trok mijn aandacht omdat het vanwege de handel, de scheepvaart en het wereldreiziger- imago een smeltkroes van culturen moest zijn. Genova... de stad van Colombus en pesto genovese, de stad van Fabrizio de Andre en de G8 rellen van 2001.

 

Zonder enige verwachting stapte ik hier gisteren binnen en keek meteen mijn ogen uit. De enorme, fraai versierde palazzi getuigen van de rijkdom die al in vroege eeuwen is vergaard. De oude haven laat je wegdromen naar de tijd van zeevaarders en houten schepen, ook al zie je nu bij het ontwaken slecht dure yachts en luxe zeilschepen. De kleine straatjes van het centro storico geven je een gevoel van aangename verdwaling… om ieder hoekje wacht een nieuwe verrassing: een betoverend pleintje, een afgelegen kerkje of een nieuw steegje dat weer verder leidt naar nieuwe avonturen.

 

 

Het straatbeeld wordt echter opgeschrikt door een flinke dosis neonverlichting. Merknamen als Rolex en Rostkafe (een Genuaans koffiemerk uit 1903) flikkeren je tegemoet, de rode Feltrinelli letters knipperen aanlokkend. Het is augustus en de stad straalt een rust uit waarvan ik me afvraag of die er na de zomer nog zal zijn. Dat geeft me in ieder geval de kans om op mijn gemakje rond te kijken en deze heerlijke, fotogenieke plek in me op te nemen.

-----

 

Wat ik toen, in augustus 2007, niet wist was dat ik een paar maanden later een jongen zou ontmoeten die daar was geboren. Een jongen die me nog veelvoudig mee zou gaan nemen naar die bijzondere stad en mij deelgenoot zou gaan maken van alle mooie plekjes die ik de eerste keer niet had ontdekt. Een jongen die met mij de rest van zijn leven wil delen en mij ten huwelijk heeft gevraagd. Wie weet gaan we er dan ook ooit wel wonen...