Mijn eerste kennismaking met
de schrijfster Margaret Mazzantini vond plaats in een bioscoop in Rome, toen ik
naar de verfilming van haar boek Non ti
muovere (Ga niet weg,
uitgegeven bij de Wereldbibliotheek) ging. Het boek had ik niet gelezen, maar
bij de film heb ik van het begin tot het eind zitten huilen. Het verhaal gaat
over Timoteo en zijn vijftienjarige dochter, Angela, die in coma ligt. Terwijl zij
vecht voor haar leven zit hij aan haar bed en biecht tot in detail zijn diepste
en intiemste geheim op: zijn noodlottige liefde voor een andere vrouw dan haar
moeder, een vrouw die zijn hart in alle opzichten heeft gestolen. Timoteo
smeekt Angela bij hem te blijven: ‘Ga niet weg. Ik wil je iets vertellen’.
Het boek en de film waren
zowel in Italië als in Nederland een groot succes. Toen de uitgever ons belde
voor de vertaling van Mazzantini's nieuwste boek, was ik dan ook erg gevleid
dat Mara en ik een boek van haar mocht vertalen. Ter wereld gekomen speelt zich deels af in
het vroegere Joegoslavië, waar de grote liefde tussen Gemma en Diego tijdens de
belegering van Sarajevo in de jaren negentig abrupt tot een einde komt. Als
Gemma jaren later met haar zoon Pietro teruggaat naar die verscheurde stad,
komen allerlei onbeantwoorde vragen weer boven en doet ze een verschrikkelijke
ontdekking. Een ontdekking die je tijdens het lezen langzaam begint te
beseffen, maar waar je eigenlijk niet aan wilt. Een verhaal over liefde, tegen
de heftige achtergrond van oorlog en onvruchtbaarheid.
Onlangs verscheen bij de
Wereldbibliotheek een derde boek van haar: Niemand
overleeft alleen, een vertaling die ik
tevens samen met Mara Schepers op me heb genomen. Ook deze keer weer een grote,
maar tragische liefde. Ook deze keer weer een moeilijke situatie: Delia en
Gaetano zijn niet meer bij elkaar en we volgen de twee op een avond in een
restaurant, waar ze moeten leren omgaan met hun gevoelens en hun scheiding.
Mazzantini laat op briljante wijze zien hoe de passie aan het begin en de woede
aan het einde van een relatie gevaarlijk dicht bij elkaar liggen. Een roman die
zich laat lezen als de gevoelsbiografie van een generatie, van deze generatie.
Van Mazzantini moet je
houden. Ze schrijft schitterende verhalen, maar ze vertelt ze wel altijd met
een omweg. Haar eigenzinnige stijl, gekenmerkt door breedvoerige zinnen en
ingewikkelde metaforen, zorgt ervoor dat haar verhalen diepgang krijgen en dat ook
de lezer met de gevoelens van haar hoofdpersonen worstelt.
Ook als vertaler moet je van
Mazzantini houden, want de gevoeligheid van de Italianen laat zich niet
makkelijk vertalen naar het nuchtere Nederlands. Ook ik voel dus een moeizame
liefde voor het werk van Mazzantini: het is schoonheid en passie, maar ook
heftig en zwaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten