Al 50 jaar nutella

In ons Nederlands-Italiaanse huis ontbreekt hij niet. De pot nutella. Hij wordt elke dag uit de kast gehaald en op tafel gezet. Die bruine smeuïge pasta, die zoete combi van chocolade en hazelnoten. Italianen kunnen er niet zonder en ik inmiddels ook niet meer.

 

De oorsprong

Gisteren kwam ik erachter dat het goedje al vijftig jaar wordt bereid, sinds 1964. Eigenlijk vind ik dat nog vrij jong, maar het is een mooie leeftijd om bij stil te staan en ter gelegenheid hiervan voor deze icoon een nieuwe postzegel uit te geven! En te bedenken dat de naam is afgeleid van het Engelse nut, waarbij -ella heeft gezorgd voor de mooie klank en de pakkende merknaam. En te weten dat het smeersel is ontstaan vanwege een grote schaarste aan cacaobonen (en een hoge belasting daarop), zodat de inventieve Pietro Ferrero, die een banketbakkerszaak had in Alba, daarop iets moest bedenken. Hij maakte een pasta van hazelnoten (die in Piemonte in groten getale werden gekweekt), melk, suiker en een snufje cacao die de naam giandiutto kreeg. Kinderen waren er gek op en deden het op hun brood. (Italianen eten hun chocolade overigens altijd met een hapje brood, red.).

 

Altijd zichzelf gebleven

In eerste instantie was de pasta niet echt goed smeerbaar, dus daar werd nog wat aan gesleuteld totdat de Supercrema  di Giandiutto ontstond. Deze naam werd vanaf 1949 gebruikt totdat Michele Ferrero, de zoon van, besloot het product internationaal aan de man te brengen en een betere naam bedacht. Grappig detail is dat het plaatje op het etiket al vijftig jaar hetzelfde is. Sinds de eerste pot op 30 april 1964 van de band rolde, is zowel de pot als het etiket nooit veranderd! Wel kennen we verschillende maten en natuurlijk de functionele nutella-glazen, die na te zijn leeggelikt een nieuwe carrière beginnen als water- of limonadeglas. Wij - gierige Genuees en gek-op-gratis-Nederlander - hebben er dan ook een heleboel in onze glazenkast staan.

 

Een verhaal apart

Dat veel mensen een band hebben met deze bruine pot wordt wel duidelijk op www.nutellastories.com. Duizenden fans vertellen daar hun nutella-verhaal in de hoop een bijzondere nutella-sinaasappelpers te winnen. Foto's, filmpjes, stukjes tekst... De meest gekke anekdotes komen voorbij. Je kunt nog tot 18 mei meedoen. Mijn foto zegt hopelijk genoeg...

 

Bijzonder recept

Het recept voor echte nutella is net als dat van coca-cola geheim. Wel zijn er genoeg recepten te vinden waarin nutella wordt gebruikt. Zoals in Het grote nutella kookboek van Paola Balducchi, vertaald door Jolien Buchner (wat een heerlijke vertaalklus moet dat zijn geweest, red.). Ook dat boek staat bij ons in de kast. 'Met meer dan 300 inspirerende en smeuïge Italiaanse recepten.' Sommige heel makkelijk, andere wat ingewikkelder. Allemaal mierzoet. Ook zin gekregen in bijvoorbeeld een nutella-wentelteefje? Bestel dan hier het grote of het kleine kookboek: 

Anni felici - De gelukkige jaren van Daniele Luchetti

Vanaf vandaag (8 mei) draait in de Nederlandse filmhuizen de Italiaanse film Anni felici. Dit schitterende familie-epos is gemaakt door Daniele Luchetti die eerder al Mio fratello è figlio unico en La nostra vita maakte (zie blog). Kenmerkend voor zijn films is dat de verhalen zich afspelen tegen het decor van de Italiaanse maatschappij. Voor echte Italiëliefhebbers dus een heuze must.

Synopsis

De narcistische kunstenaar Guido (Kim Rossi Stuart!!) is in zijn atelier voortdurend in gezelschap van aantrekkelijke jonge vrouwen. Dit wekt de jaloezie van zijn toegewijde vrouw Serena (Micaela Ramazzotti). Zij is de escapades van haar man meer dan zat. Dankzij de hulp van een galeriehouder Helke (Martina Gedeck), een aantrekkelijke vrouw van middelbare leeftijd, krijgt Guido een belangrijke opdracht voor een kunsttentoonstelling in Milaan. Deze loopt echter compleet uit de hand. Door de lokale kunstcritici beschuldigd van gebrek aan passie wordt Guido extreem gevoelig voor welke kritiek dan ook. Hij raakt nog meer van streek als zijn vrouw aankondigt dat ze de kinderen meeneemt naar een feministisch vakantieoord in Frankrijk op uitnodiging van dezelfde galeriehouder die zijn carrière lanceerde.

Voorafje

Omdat mijn collega en goede vriendin Mara Schepers was gevraagd om te komen tolken bij de interviews die de regisseur ging geven (lees hier haar blog daarover), kon ze een kaartje bemachtigen voor de première op 30 april in The Movies in Amsterdam. En als een echte collega en goede vriendin nam ze mij mee. Doordat ze de vragen aan en de antwoorden van de regisseur had vertaald, kon ze me al het en en ander vertellen over de achterliggende gedachten van de film. Zo bleek het verhaal deels autobiografisch te zijn en de karakters dus gebaseerd op personen uit het leven van de regisseur.

Kleine Italianen

Het verhaal wordt dan ook verteld vanuit het perspectief van de kleine Luchetti, die alles filmt met de filmcamera die hij van zijn oma krijgt. Eerst zonder film, maar daarna met. Hij en zijn broertje zijn dan ook de stille getuigen van het woelige leven van hun ouders. Met mijn zwangere buik en een half-Italiaans kind op komst ging mijn aandacht dan ook eerder naar de blauwe ogen van het jongste kind, dan naar de zwoele blik van de sexy vader. Met hun eerlijkheid en oprechtheid hebben de kinderen, die altijd de waarheid vertellen en daarmee hun vader in een lastig pakket brengen, regelmatig de lachers op hun hand en vertederen ze de complete zaal.

Soundtrack

De film sloot episch af met een knallende rockversie van het prachtige lied Amore che vieni, amore che vai. Een schitterende canzone van de Genuese singer-songwriter Fabrizio De André over de liefde die komt en gaat. Een lied dat helemaal bij de enscenering paste en de kijker, zoals vaker gebeurt bij Italiaanse films, achterlaat met dat gemengde gevoel van verliefdheid en verdriet. Van melancholie en fijne herinneringen. Precies zoals de film is. Want ondanks alles waren het gelukkige jaren (anni felici).

Ga deze film dus zien! Bijvoorbeeld in:

Rotterdam - Lantaren Venster

Utrecht - 't Hoogt

Amsterdam - The Movies