Anni felici - De gelukkige jaren van Daniele Luchetti

Vanaf vandaag (8 mei) draait in de Nederlandse filmhuizen de Italiaanse film Anni felici. Dit schitterende familie-epos is gemaakt door Daniele Luchetti die eerder al Mio fratello è figlio unico en La nostra vita maakte (zie blog). Kenmerkend voor zijn films is dat de verhalen zich afspelen tegen het decor van de Italiaanse maatschappij. Voor echte Italiëliefhebbers dus een heuze must.

Synopsis

De narcistische kunstenaar Guido (Kim Rossi Stuart!!) is in zijn atelier voortdurend in gezelschap van aantrekkelijke jonge vrouwen. Dit wekt de jaloezie van zijn toegewijde vrouw Serena (Micaela Ramazzotti). Zij is de escapades van haar man meer dan zat. Dankzij de hulp van een galeriehouder Helke (Martina Gedeck), een aantrekkelijke vrouw van middelbare leeftijd, krijgt Guido een belangrijke opdracht voor een kunsttentoonstelling in Milaan. Deze loopt echter compleet uit de hand. Door de lokale kunstcritici beschuldigd van gebrek aan passie wordt Guido extreem gevoelig voor welke kritiek dan ook. Hij raakt nog meer van streek als zijn vrouw aankondigt dat ze de kinderen meeneemt naar een feministisch vakantieoord in Frankrijk op uitnodiging van dezelfde galeriehouder die zijn carrière lanceerde.

Voorafje

Omdat mijn collega en goede vriendin Mara Schepers was gevraagd om te komen tolken bij de interviews die de regisseur ging geven (lees hier haar blog daarover), kon ze een kaartje bemachtigen voor de première op 30 april in The Movies in Amsterdam. En als een echte collega en goede vriendin nam ze mij mee. Doordat ze de vragen aan en de antwoorden van de regisseur had vertaald, kon ze me al het en en ander vertellen over de achterliggende gedachten van de film. Zo bleek het verhaal deels autobiografisch te zijn en de karakters dus gebaseerd op personen uit het leven van de regisseur.

Kleine Italianen

Het verhaal wordt dan ook verteld vanuit het perspectief van de kleine Luchetti, die alles filmt met de filmcamera die hij van zijn oma krijgt. Eerst zonder film, maar daarna met. Hij en zijn broertje zijn dan ook de stille getuigen van het woelige leven van hun ouders. Met mijn zwangere buik en een half-Italiaans kind op komst ging mijn aandacht dan ook eerder naar de blauwe ogen van het jongste kind, dan naar de zwoele blik van de sexy vader. Met hun eerlijkheid en oprechtheid hebben de kinderen, die altijd de waarheid vertellen en daarmee hun vader in een lastig pakket brengen, regelmatig de lachers op hun hand en vertederen ze de complete zaal.

Soundtrack

De film sloot episch af met een knallende rockversie van het prachtige lied Amore che vieni, amore che vai. Een schitterende canzone van de Genuese singer-songwriter Fabrizio De André over de liefde die komt en gaat. Een lied dat helemaal bij de enscenering paste en de kijker, zoals vaker gebeurt bij Italiaanse films, achterlaat met dat gemengde gevoel van verliefdheid en verdriet. Van melancholie en fijne herinneringen. Precies zoals de film is. Want ondanks alles waren het gelukkige jaren (anni felici).

Ga deze film dus zien! Bijvoorbeeld in:

Rotterdam - Lantaren Venster

Utrecht - 't Hoogt

Amsterdam - The Movies