Wie een vreemde taal leert, praat in eerste instantie veel over zichzelf. Ongeacht welke taal dat is. Het verwerven van een tweede taal op latere leeftijd volgt een vast schema. Eerst leren we elkaar te begroeten, ons voor te stellen, onze persoonsgegevens op te geven. Wat doen we voor werk, wat vinden we leuk, hoe bestellen we een broodje. Stapje voor stapje bouwen we een raamwerk dat ze kunnen toepassen in meerdere (sociale) situaties en dat we langzaamaan uitbreiden naar moeilijkere gesprekken.
De alwetende docent
Veel van mijn studenten ken ik na een cursusjaar dan ook door en door. Ik weet waar ze wonen, werken en vandaan komen. Wat ze voor ontbijt eten, hoe laat ze wakker worden en hoe lang ze snoozen. Van welke films ze houden en hoe hun stamboom groeit. En zodra ze de voltooid tegenwoordige tijd leren, weet ik ook elke week wat ze in het weekend hebben gedaan.
Mijn studenten willen me meestal de waarheid vertellen. Soms hebben ze dan ook geen antwoord op mijn vragen. Op hoger niveau lopen de gesprekken nog weleens dood, zodra er onderwerpen aan bod komen als onverwezenlijkte dromen of toekomstplannen. Ik zeg altijd schertsend dat het antwoord me eigenlijk niet interesseert. Als ze maar correct Italiaans (of Nederlands) spreken en uitdrukking kunnen geven aan wat ze willen zeggen.
Een bijzondere band
Mijn studenten weten ook veel van mij. Ik vind het belangrijk om een band op te bouwen met mijn studenten. Dat we elkaar een beetje leren kennen zodat ze zich op hun gemak voelen, zodat ze graag naar de les komen. Mijn lessen zijn geen must, hopelijk wel een pleasure. Voor mij in elk geval wel. Elke les leer ik nieuwe dingen van mijn studenten. Van hun vragen en hun opmerkingen. Van hun fouten en hun moeilijkheden.
Dit cursusjaar is wel heel bijzonder. De cursus Italiaans op de Volksuniversiteit loopt van eind september tot eind april. Net aan het begin ervan ontdek ik dat ik zwanger ben en ik heb dus precies genoeg maanden om de hele cursus te geven. Wat een goeie timing! Een aantal derdejaars zit al voor het derde jaar in mijn klas, de eerstejaars ken ik nog helemaal niet. Deze mensen zien mij week na week groeien. Van begin tot het (bijna) eind. Ze leven met me mee en delen hun eigen ervaringen. Eén van hen stopt me interessante blaadjes van de Italiëkalender toe. En met nog twee lessen te gaan krijg ik een flinke mand vol cadeaus mee (omdat ik die nu nog kan dragen). Dat je zoveel terugkrijgt van je studenten, is voor een juf van onbeschrijflijke waarde.
Ik hoop hen volgend seizoen allemaal weer te zien!
Cari studenti, grazie dei bellissimi regali! Abbiamo spacchettato tutto subito ieri sera!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten